θεόδηλος

θεόδηλος, -ον (Μ)

αυτός που φανερώνεται, που αποκαλύπτεται από τον θεό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο-* + -δηλος (< δήλος «φανερός»), πρβλ. ά-δηλος κατά-δηλος].